Luister je wel?
‘Tanja, ik had er pijn in mijn buik van, maar wat was het leuk en absoluut eenvoudig.’ Deze man had van mij de opdracht gekregen om eens wat vragen te stellen aan zijn medewerkers. Eén persoon waarvan hij zeker wist een kritisch antwoord te krijgen en twee waarvan hij de mening waardeert. Deze man wilde zijn leiderschapsvaardigheden verbeteren, maar wist niet waar hij dit zou kunnen doen. Hij had de indruk dat hij alles goed deed. Tja, wie ben ik om daar tegenin te gaan, ik ben zijn coach, niet zijn medewerker, ik weet niet hoe hij is als leidinggevende. Als coach weet ik wel dat het beeld dat je van jezelf hebt, afhankelijk is van hoe jouw omgeving op jou reageert. Ik weet ook dat dit beeld niet altijd juist hoeft te zijn. Aannames liggen op de loer en ervaringen uit het verleden spelen mee. Controleren hoe jouw omgeving écht over jou denkt kun je doen door vragen te stellen.
Ondanks dat deze man goed leiding geeft, zoals hij aangeeft, wil hij toch zijn leiderschapsvaardigheden verbeteren. Vandaar ook dat wij in gesprek zijn, dit klinkt namelijk tegenstrijdig. Hij verwacht meer rust te ervaren en meer energie over te houden als zijn beter leiding geeft. Nu, of eigenlijk aan het begin van het traject, trok hij al het werk naar zich toe en liet hij weinig ruimte voor anderen. Deze man is dan ook van de werkvloer doorgegroeid tot leidinggevende. Waar niks mis mee is, leiding geven vereist alleen wat andere vaardigheden dan in de productie werken. Onze gesprekken zijn leuk! Deze man is erg gemotiveerd zich te verbeteren. Hij weet alleen niet hoe. Hij is gewend te werken en uit te voeren. Als er een vraag is, springt hij hierop in, lost hij op, gaat hij aan de slag.
Meneer geeft zelf een voorbeeld: ‘Wij hebben een dame op de administratie, onze administratieve duizendpoot.’ Complimenteus is deze man zeker. ‘Zij maakt onze facturen, die ik vervolgens ophaal om ze te controleren waarna zij ze doorstuurt. Deze keer ging ik de facturen bij haar ophalen, ze had nog wat vragen. Halverwege het stellen van deze vragen, kwam een productiemedewerker binnenlopen. Er was iets mis met de lopende band. Ik liep weg van onze duizendpoot en liep mee naar beneden om dit op te lossen. Toen het eenmaal gemaakt was, realiseerde ik me dat de facturen nog bij de duizendpoot liggen. Tanja, dit kan natuurlijk niet!’
Mijn gedachte was inderdaad: ‘nou, dat staat je netjes.’ Mijn vraag was: ‘Wat kan hier niet?’ Verontwaardigd kijkt deze man mij aan. Ik stel deze vraag niet omdat ik het antwoord niet weet, ik stel deze vraag omdat ik er zeker van wil zijn dat hij het antwoord óók weet. Zijn antwoord: ‘Op deze manier neem ik de duizendpoot natuurlijk helemaal niet serieus, zij had ook vragen, zij is ook belangrijk, zij mag zich ook gehoord voelen. Tanja, ik zie nu in dat mijn medewerkers misschien nog wel belangrijker zijn dan mijn klanten. Zonder klanten heb ik misschien geen boterham, zonder mijn medewerkers weet ik zeker dat ik geen boterham heb.’
Ik ben trots. Op deze man. Op mezelf en de opdracht die ik hem gegeven heb. Maar misschien nog het meest op deze duizendpoot. Toen hij om feedback vroeg, gaf zij hem het oprechte antwoord dat hij moet luisteren. En dan écht luisteren. Haar vragen zijn net zo belangrijk als de vragen van anderen. Hij moet niet alleen haar, maar iedereen serieus nemen. Want iedereen is belangrijk in een team en iedereen mag gehoord worden.